Gönlüm sevdâ ayyaşı, içip kendinden geçer,
Mutluluklar içinden, mutlaka hüznü seçer.
Bazen kuru bir gülden kana kana su içer,
Bazen bir damla içmez sevdâların selinden.

Ferman dinlemez ki o, sevme desem dinlemez,
İçin için yansa da, figân etmez, inlemez,
Her sevdâ, ezberinde bir şiirdir, söylemez;
Ben bilmem, o konuşur sevdâların dilinden.

Sevgisizler elinde, kimsesiz, yalnız kalsa,
Bir kara sevdâ çekse, her yanı hüzün dolsa,
Şakıyıp bülbül gibi, bir güle âşık olsa,
Bir bahçe gül verseler, vazgeçmez o gülünden.

Ateşli bir bakışa, kor olur, yanar, erir;
Bir çiçek uzatana, bir gülistan gönderir.
Sıcak bir tebessüme bütün ömrünü verir,
Fırtınalar yaratır bir ilkbahar yelinden...

Bazen gider ardından, vurulup bir çift göze,
Bazen titretir onu hüzün dolu bir dize.
Gönüllü köle olur sevgi dolu bir söze,
Bazen de mızrap olur, aşk sağar ud telinden.

O, bazen yıldızlara küsüp gizlenen bir Ay,
Kâh, keman tellerini ağlatan içli bir yay,
Bazen delice coşup, şâha kalkan kır bir tay;
Neler çektim, ah, neler, ben bu gönlün elinden...

Ünal Beşkese