Sensizlikte hüzündür hazan
Dallarından koparak sessizce savrulan yapraklar
Hasreti anımsatan sararmış solgun renkler
Ve gökyüzünden çıldırmışçasına yağan yağmurlar
Anlaşılan daha çok soluyacağım hüznün havasını

Karanlığa uzayan sessizliğin gölgesinde
Varlığına yokluğunu eklediğin
Geceler yalnızlığın adıdır yüreğimde
Yalnızlık ne hazanda ne gecede
Yalnızlık sensizliğin olduğu her yerde

Sevdanla kavrulan yüreğim hasretin suskunluğuna sarılmış
Söyleyecek tek kelime de kalmamış
Yok o eski heyecanı, tükenmiş yaşama zevki
Kırılmış, küskün, çarpıyor bir başına
Aslında bu çırpınışlar da boşuna

Bir anlayabilseydi şu seven yüreği
Ah be bir anlayabilseydi ya
Ne hazana salardı mevsimi
Ne hüzünlere salardı geceyi
Hele yalnızlığa hiç terk etmezdi seven yüreği

Görmedi ağladığımı
Bilmedi sevgi yokluğunda ki perişanlığımı
Anlayamadı bağrımın dağlandığını,

Aslında bu sevgi bana ait değildi,
Bu sevgi sadece seven yüreğime aitti
O bilemedi, bende söylemedim
Bütün bunları bilseydi yine de yalnızlığa terk eder miydi?

Bu yalnızlık da sevgim gibi bana ait değildi
Bu yalnızlık hazanda hasretini yaşayan
Gecelerin derin karanlıklarında hüznü yaşatan
Ve ruhumun suskunluğunda sessizleşerek saklanan
Seven yüreğime aitti

Bir başkaydı hazanın solgunluğun da yalnızlığın yaşandığı gece
Mehtap vardı, bulutlar vardı
Rüzgârda uçuşan sararmış hüzünlü yapraklar vardı
Uzaklardan göz kırpan, oynaşan yıldızlar vardı
Ne bileyim işte,
Hatta sen bile vardın gecede
Peki, olmayan neydi
Olmayan suskunluğa, yalnızlığa saldığın yüreğimdi

Ömrümde tek sevdiğim sen bana ait olmayan yalnızlığım oldun

Bir gece daha böyle bitti sessizliğin gözyaşlarında
Elveda bana ait olmayan yalnızlığım elveda
Bir sonra ki gecede buluşmak umuduyla elveda