En yüksek perdeden çalıp söyleyip,
Ne kendini kandır ne beni kandır.
Virane bağımda gönül eyleyip,
Ne kendini kandır ne beni kandır.

Gerçek niyetini anlamadım san,
Bu kadar da zalim olur mu insan?
Düşümde gölgeme sarılıp bir an,
Ne kendini kandır ne beni kandır.

Geçerken uğrayıp bir müddet kalıp,
Beni benden ettin aklımı çalıp,
Canımsın diyerek gönlümü alıp,
Ne kendini kandır ne beni kandır.

Olur ya bir yerde düşersen dara,
Yanında olurum, çekinme ara,
Yalandan bürünüp gama efkâra,
Ne kendini kandır ne beni kandır.

Ve bir gün saati mahşere kurup,
Çekip gideceksin sırtımdan vurup,
Pembe libas giyip karşımda durup,
Ne kendini kandır ne beni kardır.

Mestane gönlünü pazar ederek,
Söz bilmeyenleri yazar ederek,
Dünyayı Yoksul’a mezar ederek,
Ne kendini kandır ne beni kandır.


Fikret CENGİZ (Yoksul)