Karanlıktayım ışıklar yok,
Bir mum alevinde,
Üflesem sönecek olan,
Karanlıkta kalacağım,
İki üç saat sonra,
Bitip tükenecek,
Bir daha geri gelmeyecek olan,
Bir mum alevinde,
Seni göz bebeğimin içinde görüyorum,
Ve seni düşünüyorum...
Ben ağladıkça mum alevi çırpınıyor,
Yaşlar yanaklarıma düştükçe,
Mum alevi seni resmediyor bana;
Bir an olsun beni susturmak için,
Bir an olsun beni güldürebilmek için...
Ben başımı eğdikçe,
Fitilde başını eğiyor.
Belki bana ışık veriyor,
Ama görüyorum,
O da ağlıyor hissediyorum,,
O, da gittikten sonraki durumumu düşünüyor,
Yalnızlığıma, bedbahtlığıma, sefilliğime,
Üstüne sel saldırırcasına,
Çırpınarak, hıçkırıklar içinde ağlıyor...
O, gözyaşlarını kendi himayesinde taşıyor,
Ağladıkça yaşlar etrafına toplanıyor,
Ağladıkça birikiyor...
Tıpkı gözyaşlarımı içime akıttığım gibi...
O bana ağlıyor, bana çırpınıyo;
YAlnızlığıma derman bulamadığı için ağlıyor,
Beni yalnız bırakmaktan korkuyor!!
Ve O, başını aldı gidiyor,,
Ben gözyaşları selinde...