sığınır ellerim soğuktan ceplerime.
başım eğik, utanır bakmaya gözlerine
pardesümün yakası kapatır buruk dudaklarımı
gözlerim kaldırım taşlarında
tesbih çeker gibi,
her birinde çekiyorum seni

hep yağmurlu havalarda gezerim
ğögün ağlayışlarıyla karışır ağlayışlarım
her çakışında gök gürültüsü,
onun sesinde saklarım sesimi.
onun gibi yıkayamam belki caddeleri
yeniden,
can verip, yeşertemem toprak gibi
kızgınlığımdan değil bu öfke
sitemle karışık,
burukluk var sadece içimde.

hani,
sonu mutlu biten hikayeler vardır
biz hangi hikayenin ürünüydük ki
mürekkebimiz bitip, yarım kaldık
aşkın hangi dalından izliyorduk dünyayı
tartamicak kadar kırılgandı bizi.
düşerken gözlerinden
son nefeste uzatırken ellerimi,
hangi tahta varis oldun da
kapatıp gözlerini,
cellatım yaptın kirpiklerini.

çekmecemde saklı dururken resmin
hala tenimdeyken nefes verişlerin
buram buram sen kokarken üstüm
ıslattığın o dudak bile özlerken seni
tövbekar dilim
Bir daha seviyorum demeye seni...