MUHTACA EKMEKTİN AŞ İDİN GÖNÜL….

Kim bilir kaç mevsim geçti üstünden,
Her zaman bir acı yaşadın gönül.
Seni isteyerek asla küstürmem,
Mutluluğu çoktan boşadın gönül.

Bir kardelen gibi bağrımda açtın,
Sevdayı görünce yıkılıp düştün,
Dur gitme desem de hep benden kaçtın,
İçinde bir çile taşıdın gönül.

Acılar vurunca titreyip kaldın,
Dermanın kalmadı derine daldın,
Deseler bu derdi sen nerden aldın,
Baş tutmuş yaramı kaşıdın gönül.

Bitmez zannettiğim yollar tükendi,
Hayatın vaktini sorma ikindi,
Dünyanın çilesi sırtıma bindi,
Ağustosta bile kış idin gönül.

Kar iken eriyip çağladın coştun,
Her zaman garibin derdine koştun,
Bazen engin sanıp yüksekten uçtun,
Kanadı kırılmış kuş idin gönül.

Nizami diyor ki şükür yaradan,
Kötülük düşünen çıksın aradan,
Her zaman bir insan oldum sıradan,
Muhtaca ekmektin aş idin gönül….

Nizami MERT…Ocak/2013…