Varlığının umursamazlığındadır her daim yokluklar
Yokluğun karanlık sessizliğine gömülmüş nice sayısız bedenler
Umutların tükenişinde daha kaç yorgun beden tökezleyecek
Sen ister varım de
İstersen yokluğuna kaldır kadehini

Medeniyetin kokuşmuşluğunda maddeye tapan zavallı beyinler
Yâda mazlumları kandırmak için dini maske edinen menfaatperest sahtekâr sefiller
Hisseder mi sanırsınız nefeslerden yayılan açlık kokusunu
Onlar ki varlığın içinde
Ve şaşaalı yaşamlarının arsızlığında sadece zevk ve sefa içinde yaşarlarken
Körelmiştir burunları
Bakarkördür gözleri
Görmezler,
Anlamazlar,
Anlayamazlar sefaletin gerçek yüzünü
Tabaklardan çöplüğe dökülen el değmemiş,
Bıçak dahi kesmemiş tonlarca ekmekleri

Yokluğun mahkûmiyetinde aç olsa da sefalet içinde yapışmış karınları
O hakir gördüğünüz insanların başları her zaman diktir
Kaldır kadehini mağrur ve sefalet içindeki başları dik insanların varlığına
Ama hiçbir zaman şerefine deme insanlık düşmanı zalimlerin

Özde bilseydik âlemin temelinde ki varoluşumuzun amacını
Hiç bir zaman olmazdı savaşlar
Namlulardan çıkmazdı kurşunlar

Masumları öldüren savaşların faydası kime
Kime silahlardan çıkan kurşunlar
Daha kaç körpe bedeni toprağa gömecek bombalar
Kaç sayısız masum bedeni parçalayacak insanlığın düşmanı füzeler

Nedensiz mahvedilen doğa
Toprakta kan
Havada barut ve duman
Nefeslerde açlığın kokusu
Çocukların gözlerinde korku
Geleceği karartılan umutsuz bekleyişe mahkûm yeni nesiller
Annelerin yüzünde ömür boyu acı tebessümler
Ve sen medeniyetin kokuşmuşluğunda halen kendine insanım diyebiliyorsan eğer
Kaldır kadehini insanların ve insanlığın şerefine
Ama hiçbir zaman şerefine deme özlerini üç beş kuruşa satanlara…

Söyle ey zavallı insan
Söyle sen sevdin mi?
Sevebildin mi?
Sevildin mi?
Sevgi nedir bilir misin?
Sevgiyle bakabiliyor mu gözlerin insanlara
İnsanlığa
Doğaya

Beyaz güvercinleri okşuyor mu ellerin
Toprağa düşen fidanlara yanıyor mu kalbin
Gelecek ve umutları yok edilen çocuklara sızlıyor mu vicdanın
Kokuşmuş medeniyetin insanlığı yok eden zalim savaş çığlıklarını duyuyor mu kulakların

İçinde bir nebze insanlık duygusu kalmışsa eğer
Kaldır dostum kaldır kadehini insanlığın ve insanlığının şerefine
Ama hiçbir zaman şerefine deme savaş çığırtkanlarının

Âlem senin olsa ne fark eder insan olmadıktan sonra
Âlem senin olsa neye yarar insanlıktan nasiplenememişsen
Âlem senin olsa ne fayda insanlığın düşmanıysan

Saklanmışlar sözde medeniyet maskesinin arkasına
Ağızlarında kara balçık misali demokrasi çığlıkları
Dönmüş gözleri,
Canavarlaşmış ruhları
Maddeye tapıyor özbenlikleri
Tetiklerde işaret parmakları
Bakarkör gözleri hedeflenmiş masum bedenlere
Uyuşmuş beyinleri odaklanmış savaş ve ölüm makinelerine…

Kan ve barut kokusu hâkim karanlık düşüncelerine
Katılaşmış, taşlaşmış duygular
Ruhsuzlaşmış bedenler

İşte insanlığı yok eden demokrasi havarileri
Bin bir pembe hayali yalanlarla dünyayı altüst ederken
Ben bile vurdumduymazlığın içinde kulaklarımı dünyaya tıkamışsam
Benliğimi üç kuruşluk menfaat uğruna varlığımdan koparıyorsam
Ve kendimi insan yerine koyarak insan sanıyorsam eğer
Sakın benimde şerefime demeyin

Dinçer Demirel