1
Yorum
1
Beğeni
5,0
Puan
813
Okunma
Gidiyor bir topal.
Tükenmiş umutlarını yüklenmiş sendeleyerek.
Ömrünün son demidir içtiği,
Ve başında, bahar müjdecisinden bir gün,
Umutlarını yitirmiş,
Gidiyor, bir bilinmeze doğru boynu bükük.
Baktım, yükü zamanın yorgunluğu,
Hep dalgın.
Ve yere bakıyordu yürürken.
Kim bilir, neler geçiyordu aklından bunun.
Yaşı vardı, yetmişi aşkın.
Ve yürüyordu, bir bilinmeze doğru,
Bel ki de, hayata kırdın.
Gölgesi önünde.
Eğilmiş yere doğru, küçülmüş elleri var belinde
Bir, otursa,
Uyur kalır dayandığı ağacın dibinde.
Bir ’de dili var, dinlesen saz çalar,
Mızrabı var, çünkü elinde.
Ahmet Yüksel Şanlı er
20 Şubat 2013
5.0
100% (1)
Cevap Yaz