Oysa senin bir mesajını bekliyordum.
Bana söylemeye çalıştığın itirafları ve bana dokunaklı sözlerini okumak istiyorum.
Evet… Sen!
Tozlu sayfalarda örülmüş gizemli kız değilsin!
Bende dokunaklı kalem değilim.
Senle öğrenmeye başlıyorum aşkın A ’sını…
Senle öğreniyorum ilk Ş harfini…
Senle tatmaya başlıyorum kahrolmanın K ‘sını…
Senle bir bütün oluşturuyorum “Aşkın” asaletini…
Katıksız ve anlamsız sevdim seni…
Üzdüm ve üzüldüm…
Ama yorulmadan kürek çektim amansız nehirlere…
Sen nehrin kıyılarına yaklaştıkça ben nehrin kıyısından uzaklaştım.
Ta ki mesaj yerine ulaşıncaya kadar…
Sen alfabeyi çok iyi bilirdin.
Tat almayı, dokunmayı ve hissetmeyi alfa bene katarak renk verirdin gönlüme…
Bende alfabeye kürek çekerek yaklaşmaya çalışırdım.
Sevginin yaprakları olmuştun, ben de ağacın…
Bir nefes dirhemine uzaktın.
Bir o kadarda göz bebeklerime yakındın.
Sol tarafım ağrı içinde seni beklerken,
Sen uzaktan uzağa gülümsedin.
Sen melekler diyarında kaçıp gelmiştin,
Yorgun çiftsiz gönlüme…
Ben gece bekçisiydim yorulmaz dirhemin de…
Nehirlere sordum bir gece vaktinde,
Nehir ya bırakmamı ya da unutmamı ağlattı gözlerime…
Korkak serserinin bahtında oldum bir serpe de,
Sen den ayrı bir ruh çizdim ilk denizkızının deminde…
Yağmurlar gökyüzünü tavlamış,
Yıldızlar soğuktan kendilerini saklamış…
Gökyüzünü bulutlar kaplamış,
Yerdeki gözyaşlarına boğulan kim?
Senin beni sevme ihtimalini dünya sormuş,
Soran kim ki beni senden sordurmuş.
Mesajlar postadan kovulmuş
Sevgisizlikten ölen gözyaşları nerede…
Hikmetullah Yetkin