bir zamanlar
nefesini çektim içime
dönemeçli yollarında
hani var ya
az yürümedim iki köy arasında

geceye nispet
sabahı da karanlıktı kışımın
ah çerkez deresi
sen beni çok ıslatmıştın

saçları belindeydi dağ gülümün
gölgesinden ayrılmazdı çomarı
ufkuma giren
belli belirsiz mermer taşları
bir doğumun, bir ölümün
kulaklarımı çınlatan yankılarıydı

soframdaki bir dilim ekmeğin
yarısıdır o diyar
bakmayın ismindeki damlara
kıbleye dönsen yüzünü
avuçlarında su
kuzeyden gelir kır çiçeklerinin kokusu

emeklerimle şekillendiler
mehmet, şerafettin, erdal ve niceleri
şimdi
koca birer adam olmuşlar
yıllar sonra yanaklarından öperken
gözlerimde hâlâ çocuktular

neyleyim
tarifi güç esintilerimin
hatıralara seyyah ettiniz beni
aşikar elbette
ocağımdan külünüz var sizin
neticede
devir, teslim dünyası bu
bereketi çok olsun alın terinizin
19.02.2013-Ahmet BOZTAŞ