Bir akşam vakti...

Çığlıklardı, etrafta yankılanan.
Acıydı,
Feryattı, evreni saran.
Her yer karardı.
Dünya durdu, saatlar durdu sanki;
Ateşler içinde,
Ateşlerde, Yanıyordu insanlar.
İsyan ediyordu sevenleri.
Evlat acısıyla, sızlanıyordu bir anne.
Ve Bir baba. Ve, canları,
Can dostları,
Bakkalı, kasabı...
Ateşlerde, Yanıyordu insanlar.
Ateşler içinde...

’Acı haber tez yayılır’

Telefonlar, telefonlar...
Acı acı çığlıklar...
’Metanetli ol canım, acın acım..!’’

Gözleri şaşkın, korku dolu,
Küçük bir çocuk;
Babam nerde?...
Diye, soruyordu ağlamaklı,
İsyankar...
Acının çığlıklarıydı,
Etrafta yankılanan.
Gökyüzünün gözyaşlarıydı,
Bizimle ağlayan.
Çaresizlikti ağlayan...

Bu gidiş ne zamansız bir gidiş?
Ecele yenik düşüş.
Bu yolun dönüşü yok...!
Demek ki;
’Hoşçakal demenin zamanı’ gelmiş!..

Sevgiyle, sevenlerinle
uğurlandın sonsuza,
Bir gece vakti, ansızın...
Ne çok sevilirmişsin meğer
Bizden başka.
Ne çok sevenin varmış,
Duaların, Gökkubbede yankılanırken
Dostların sana, ne çok ağlarmış,
Canların can_ı yanmış, kavrulmuş...


Uzak yolun yolcusu;

Gitmek, bu kadar kolay mıydı?
Bilinmez yolun yolcusu,
Gitmek bu kadar kolay mıydı?
Ardında sevenlerin ağlarken...
Gitmek, bu kadar kolay mıydı..?