ölü uykusuna yatmıştı
bir müddet mola vermışti
aşka hayata






ve
uyanmalıydı ölü uykusundan
bir ses duydu birden
kulakları
önce aldırış etmedi sese
uzaktaydı
iyice dinledi
bir şelale gibi gür bir ses
açti gözlerini
baktı etrafa
yakınlaşıyordu git gide
kendi gitmeden yakınlaşma bu
korktu önce başına gelmeyen bir olaydı bu
normal degildi
bekledi



sonra








düşündü
kendi kendine ne farkı olacaktı ki
öbürlerinden daha ne kadar canı yanabilirdiki
izin vermemeli bu sese
kulaklarını tıkadı dünyadan gelen seslere
tekrar kapadı gözlerini
uyudu ölüm uykusuna
kendinden başkası olmayacaktı yanında
istemiyordu
ses uzaklaştı
nerden geldiği belli olmayan mechul bir nesne
o kalsın yerinde






bende kendi halimde






KARDELEN_-3372 ŞENGÜL ERDOĞAN