mutluluğun çok az ugradığı zamanlarım olmuştur elbette
ya da ben öyle sanıyorda olabilirim..
eskiden en önemsiz şeylerden bile kendime yaşama sarılmam için bahanem olurdu..
fazla ciddiye almazdım hayatı..
korkmazdım hiç bir şeyden
acıtmazdı hayatın adilsizliği..
sevmek için hissetmek gerekmiyordu..
nefes almak yaşamaktı..

şimdi
anlıyorum ki
sevmek ,yüreğinden bütün uzuvlarına sıcak bir şeylerin dolaşması ,
nabzının atışlarını avuçlarında hissedip,
yüreğinin ağzından çıkmasından korkarak
istem dışı yutkunmakmış..
yüreğimin ağrıdığını hissettiğin ilk günü unutamıyorum..
tuhaf bir histi
korkutucu
acıyla mutluluğun karışımı bir şey..
tarifi zor olan
anlatmaktan aciz bırakan ama içinde kıyametler koparan
serseri bir duygu..
önce uykularınızı alır sizden
sonra hayata sarılışınızı kıskanır
büsbütün koparır sizi inaçlarınızdan..
sevdiklerinizden
değerlerinizden..
o yalnızlığı sever..
uzaklaştırır herkesi her şeyi kendinden..
sonra kendi yalnızlığına arkadaş eder sizi..
kaybolursunuz yine kendi içinizde..
kayboldum...
artık beni bulman imkansız
kalabalığın içinde yalnızlığımda kayboldum..

ayşe SEVİL Gece NotLaRıM

2/00 17/02/13