Tam bir yaşanmışlık hikayesi.. Ben şahsen bu kadarını daha doğrusu bizim kuşak bu kadarını yaşamadı ama, kurtuluş savaşı kuşağı, 2. Dünya savaşı kuşağı bu acıların, bu sefaletin çok daha ağırını yaşamış bir nesil. Babaannemin ocakta yemek piştikten sonra kalan odunları küle gömerek nasıl söndürdüğünü görür, "Babaanne neden söndürüyorsun evin önü odun dolu bırak yansınlar" dediğimde babaannemin kaşlarını çatarak "Oğlum gavurun malı çoğalır" diye beni nasıl susturduğunu hiç unutamıyorum. O zamanlar dağ taş ormandı üstelik.. Gaz lambaları çoğu evde hava karardıktan sonra yanar, ocak ateşleri hem ısıtmada, hemde aydınlatma da kullanılırdı. İlk elektriği 14 yaşımda gördüm. Mustafa Hocam elinize sağlık geçmişin yadına vesile olan anlamlı bir şiir olmuş; en içten saygı, sevgi ve selamlarımla yürekten kutluyorum.