SAMANYOLU

Yetimine ağlayan bir anne gibi yüreğim,
Ne zaman düş/sen aklıma,
Ağlamaktan güler gözlerim,
Ne zaman sen olsam,
Bir şiir olur süzülerek birikirim,
Kuruyan nehirler misali alnından gamzelerine...
İntiharına saatler kalan mahkum gibiyim gözlerinde,
Ne zaman söze karışsam,
Sana bulanır dilim,
Ne zaman gittiğini,
Ve bir daha hiç dönmeyeceğini duysam,
Yüzümde ki O gülümsemeyle salağı oynarım,
Sahi insan sevdiğini hiç terk eder mi?
Yıkık kentler misali hayallerime kırılgan bakışlarım,
Sana dokunmayan gözlerimi cezalandırıyorum,
Senden başkasını görmeyerek,
Kalbim mi?
Boş ver/sen onu,
Ki O boş veremedi onu boş verenleri,
Vazgeçilmezlerimiz ilk bizden vazgeçti,
Kalp kapısını yüzüne çarparak,
Umutlarını da yanına alıp...
Sonrası mı?
Sonrası olsa olsa bir avuç karanlık…
Kim bilir Güneş kaç geceyi intihar etti gülüşlerinde,
Ay kaç kere tutuldu sana?
Yıldızlar seni dilemek uğruna,
Kaç kez anadan doğma girişti savaşlara?
Samanyolu bile kendisiyle ayrı düştü,
Küçük Ayı ile Büyük Ayı küsler artık,
Gök/yüzümü bile karıştırdı yokluğun.
Son günlerde bende şaşırır oldum,
Söylesene Güneş ne zaman doğuyordu?
Güldüğünde mi?
Yoksa uyandığında mı?
İmlası çatılmamış alfabeler gibiyim,
Sen A ben K,
Aramızda Ş var/dı,
Ne zaman kavuşsak AyrılıK olurduk,
AyrılamazdıK,
Sen A ben K,
Her lafın sonuna AşK olsunu katardık,
Hiç bir zaman ’biz’ olamadık,
Şair de karıştırıyor olmalı,
Tıpkı ben gibi,
AşK ayrı,
AyrılıK bitişik yazılır.

ERKAN ÖZTÜRK (eşk-i yar kitabından)

Sitemli ve duygusal sevgi dizeleri okuduk, emeğinizi kutluyorum.Şaire şiir yolunda başarılar dilerim.Yunus diyarından selamlar.