Bırakıyorum bak!
Tüm resimlerin yanıp tutuşurken,
Boğaza karşı bırakıyorum seni.
Kimseler yok
Kimsecikler yok etrafımda.
Bir sen vardın demin ,
sende havasına karıştın bu şehrin .
Boğaz suskundu...
Ay bulutların ardında kaybolmuştu...
Buz gibiydi gece...
Yinede üşümezdim ben İstanbul’un havasından.
Ama sen gittin ya...
Soğudu buralar...
Sen gittin gideli üşür oldu ellerim...
Keşke tüm dertlerimi bırakabilseydim bu engin maviliğe,
Seni bıraktığım gibi...
Kabul etse keşke İstanbul dertlerimi.
Zorunda kalmasam uykusuz geceleri,
Çıkıp dolaşmazdım belki.
Hep sen beni ittin İstanbul’un kucağına...
Sen gittin ya ...
Tek sırdaşım artık bu şehir.
Baksana Dalgalar vuruyor kıyılara
Yalıyor iskeleleri...
Kulak kabartsam biraz ne dertler yanıyor bu şehir
Ne insanlar dertlerini dökmüş boğaza
Her biri bir dalga olup vuruyor kıyılarıma
Susup dinliyorum bu şehri
Geceleri sessizliğe bürünmüş
Oturuyorum boğaza karşı
Bir ben susuyorum bir o susuyor...
Sen gittin ya...
Fotoğrafların kül oldu ya bu boğazda
İşte bu yüzden daha bir bağlandım bu şehre
Hani hep derler ya İstanbul bir başka
Şimdi anlıyorum...
İstanbul bambaşka...bir başka İstanbul