Ne zaman dönsem çocukluğuma,
Aklıma minicik çiçekler gelir.
Önümde oynayan arkadaşlarım
Başımda dolanan kelebek gelir.

Ne zaman dönsem çocukluğuma
Bir gariplik çöker içime birden,
İçinde neler var açsam kutuyu
Bütün oyuncaklar hep o devirden.

Can’ın evinden gelir, ayak sesleri
Beni mi çağırıyor ağaç altına?
Elinde tereyağlı ekmek dilimi,
Sanki atlamışta uçar atına.

Ne zaman dönsem çocukluğuma
Oynanan oyunlar hep bellidir.
Aman sokulmayalım sakın yanına
Ermanın annesi çok sinirlidir.

Vazgeçilmez idi o hoş bilyeler,
Işıl ışıl parıldar tatlı rüyalar,
Camdan birer sihir küresi onlar,
İçlerinde yüzer minik dünyalar.


Ne zaman dönsem çocukluğuma
Erik ağaçta kral, çiçek kokar nar.
Amcanın insafı hiç yoktur ama
Kocaman elinde kara sopa var.

Akşama dönersin bir suçlu gibi
Üstünde sokağın her türlü kiri.
Düğmelerin durumu ilan ediyor
İlki yere düşmüş, sallanmış biri.

Masalın dünyası hep hayalimde
Anneciğim duyamaz ki sesimi
Yatakta dört dönüp dururum ama
Uçarak kurtarırım prensesimi.

Ne zaman dönsem çocukluğuma
Başımda eskinin o sarhoşluğu.
Bitirmiş herşeyi ben koca çocuk
Yokolmuyor içimde onun boşluğu.



Erhan YURTSEVER