Şehrin Mudavimleri

Şubat sabahı saat sekizi üç geçiyor
Ben pencereme karargâh kurmuşum
Ana caddede trafik kitlenmiş
kornalar feryatlar susmuyor
Güvercinler konmuş
penceremin önünden
Paltolara montlara parkalara sarılmış
Üşümüş bedenler titreyerek geçiyorlar
Nefes aldıkça ağızlarından sıcak buharlar
Lokomotif olmuş sanki insanlar
Telaşlı ayak sesleri duyuluyor
Peşi sıra gidiyor dert yüklü vagonlar
Duraklarda mutsuz suratlar
birbirine sokulmuşlar evliya sabrıyla
Uykulu gözlerle otobüs dolmuş bekliyorlar
Buz tutmuş barikatlarla dolu yollar
Zavallılara fare kapanı kurmuş
Bu beyaz tuzağa düşenlerin
önce ayakları kayıyor
sonra bir yerleri kırılıyor
Genç bir kız soğuğa aldırış etmeden
Kırmızı mini eteğini çekmiş
Trafik canavarı son model arabalar
Nar kırmızısı naylon çoraba
sapıkça kornaya basıyorlar
Kedinin biri donmuş çöpleri karıştırıyor
Biraz sonra ağzında bir balık kafası
Mutlulukla kuyruğunu sağa sola sallıyor
Acımasız şehir değirmen olmuş
Bir bir insanları buğday gibi öğütüyor.
CENGİZ DAMAR .

Güzel bir anlatımdı şiirinizi kutluyorum.Yunus diyarından selamlar.

hepimiz bir şehrin mudavimlerindeniz herkes hayat mücadelesi içinde sizde bunu siirle daha güzel anlatmışsınız yüreğinize sağlık