Sordel Diyalektiği;
...
Doğunun kendisi, kendi kültür ve kişiliğini olumsuzlayıp kendi ırkını ikinci batı ırkını birinci el olarak görüp inanmadıkça, savunma yaptıkça, Batı, Doğunun kültür ve kişiliğini olumsuzlayamaz. Batı, akıl, düşünce ve yapıcılık sahibiyken, Doğu; yalnızca şiir söyler, irfan dokur.
...
Anne çocuğunu kovar, azarlar, uzaklaştırır.
Çocuk annenin korkusunu duyar,
ancak onun eteğinde güvence altında olacağı inancıyla yine ona sığınır.

...Ali ŞERİATİ/Öze Dönüş.... ve bir sürü hikâye... Ben/im hikayelerim...

...

Kış yağmurlarından

Alaca güneşli bahar damlaları düşüyor yüreğime

Durduğun yerlerde hayallere dalıp

Ellerim yine senin eteklerine yapışıyor tüm gücüyle

göz bebeklerinin derin kuyularında

Bakışlarına sesine yüz sürüyorum arsızca

Hep aynı yere koşuyorum

Bin bir çiçekli tarlanın kenarına

Biliyorum kimsenin inip binmediği bir "hayal istasyonu" burası

Kulağımı soğuk demirlere dayayıp bir ses bekliyorum

uğultudan gayrı...

Uzaklardan gelip uzaklara gidenleri götüren vagonlara bakıyorum

Büyük adamlar olmalı

Süslü kıyafetler içinde temiz çoraplar giyimli

Buğulu camlardan bakanlar.

Bizim köylülere benzemeyen

Pınarbaşı sevdalarını bilmeyen

Adamlar kadınlar ve çocuklar

Yamalı pantolon, yakası kirli işlik, delik çorap bizimkisi

El ayak boyun boğaz boğumlarımız kir

Avuçlarımız topuklarımız nasırlı ve çatlak

Toprakla tutkuyla sevişen insanlarız biz...

Utanarak ve çekinerek el sallıyorum...

Geliyorlar mı yoksa gidiyorlar mı bilmediğim kişilere

Hüzünlü meleğime aslında!?

Müstehzi gülüşleriyle kerhen karşılık veriyor bazıları

O hiç çıkarmıyor ellerini ceplerinden

Pamuk ellerinde bilmediğim bir şey tutuyor sıkıca

Yüzünü dönüp giderken diğerleriyle

Kollarımı açıp koşuyorum ardından

Ve geçip gidiyor kara tren, vagonları zar zor asılarak

Rayların takırtısı acı düdüğünün sesi yitip gidiyor uzaklara

Son bir kez bakıyorum ardından

Havada kalan elimi indiriyorum farkına varınca

Bize kalan rayların kenarına dökülen dumanı üstünde cüruflar

İçimde bir acı var?!.

Nefesimden barut kokusu yayılıyor havaya

Aman Allah’ım!.. Yağlı kurşun değmiş ciğerime

Dudaklarım büzüşüyor

Göz pınarımda bir çiğ damlası büyüyor

Başımı eğiyor önüme ve söyleniyorum:

"Ey yabani mizaçlı yaşlı dağ/köy çocuğu

Taşıyabilir mi soğuk demir senin kalbini

Sığar mı çocuk ruhun bir vagona...

Sen rüzgârla konuşur kartallarla uçarsın

Islığını güneş duyan çocuğa inanırsın."

Kara toprak gibi yaşat Gül’ünü bağrında"

Derin bir Ah!.. Çekip içleniyorum yine

Hıçkırıklarımı duymasın/görmesin kimse diye

Terimi siliyorum yenime!

İğde sürgünü değneğimi otlara çarparak

Havalandırıyorum rengârenk narin kelebekleri

Hoo... diyorum

Hooo... hoo..

Toplayıp önüme katıyorum dağılmış düşünce sürümü

Akşam karanlığı çöker birazdan

Göğe bulut da ağdı

Yağmur yağacak belki de...

Haydin eve...

"Çocukları küçük silahla vuruyorlar değil mi anne!.."

Lokman ARI

...

Paylaş:

5 Beğeni

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir. Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.

Şairin Önceki Şiiri Şairin Sonraki Şiiri

Şiiri Değerlendirin