sordunya hani bana nasılsın diye....
kader çıkmazının son kavşağındaki adam..
yani ben.....
iyiyim nasıl olayım.
gülüyorum yalanlara,
susuyorum avaz avaz bağıranlara..
merhametsizliğin tavan yapmış
öylesine dünyadayım işte,
çıkmaz sokak,
ışıksız evler,
soğuk odalar
lakayt ,
muhabbetsiz,
samimiyetsizlik kokan yüzler,
yaşıyoruz işte.
gamsız, hayasız ,
gurursuz,
vurdumduymazlara inat ,
günlerimizi geçiriyoruz.
kahpece sırtımızdan vuranlara hürmet.
yanıldım seni sevmekle ,
yıkıldım güvenmekle.
günahlarımın bedelini ödedim belkide .
kıyametin koptuğunu hissettim ,
karabasan düşlerde gezindim,
gecelerime acı ektim
sefillik biçtim.
hep kandım ,
hep inandım,
belkide inanmak zorundaydım.
kuytu köşelerde ırmaklar boyu çağladım,
ıssız sokaklarda insafsızlığa ağladım.
kırılan bedenim ,
örselenmiş kalbimin acısı ,
geçer sandım
geçmedi ..bitmedi...
hep kendimi kandırdım.
nankörlüğün hainliğin bedeli olur sandım.
öyle pişkindinki hayat.
ben seni adamdan sandım.
öyle acımasız öyle kifayetsizdinki.
sözlerini unuttum saydım.
şimdi doyasıya gülüyorum,
çıldırasıya bağırıyorum ,
sesimi bir duyan olur belki biliyorum.
son darbeden kalan
yıkıntı virane kimliğimle boğuşuyorum
şimdi ben günlere sen ;
gecelere sen;
diye başlamıyorum
ben şimdi sensizlikle kavga edip
seninle selamlaşıyorum....
şimdi ben seni yaşıyor,
ve seninle ölüyorum...

aleyna ırmak