İnsandan hayvana, dikenden güle
Her bedene bir can veriyor toprak
Parça, parça olup denizden, çöle
Yine yaşam için eriyor toprak

Topraktır Âdeme ana kucağı
Ormanı, tarlası, bahçesi, bağı
Lale’si,Sümbül’ü, çiçekli dağı
Cenneti önüne seriyor toprak

Yağmuru emiyor eşmesin diye...
Sel vurup tenini deşmesin diye...
Meyvesi dalından düşmesin diye...
Kökleri sımsıkı sarıyor toprak

İnsanlık evren’i dolaşsa bile
Topraksız yaşamı bulmak nafile
Tohumu besleyip özsuyu ile
Hayat hamurunu karıyor toprak

Hırsıza kâr olmaz onun sirkatı
Cevher fışkırıyor yerin her katı
İçinde barınan tüm mahlûkatı
Doğa’nın şerrinden koruyor toprak

İlk önce barınak; Mağradan, han’a
Bilirsen; ayrılmaz dost olur sana
Pişirirsen; çömlek olur sofrana
Daha ne işlere yarıyor toprak

İster hayvan olsun, isterse beşer
Güzel, çirkin demez bağrına döşer
Gün gelir her cisim toprağa düşer
Akıbet; son durak oluyor toprak