0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
996
Okunma
sığındığım bir şehir vardı sanki benim
yazarken..
orada her kelime
sanki bir insan..
yani öyle seğrek ve
sığ bir deniz bahçesinde
yosunlar ve ayrık otları
mavi mavi
yorgun bakışlı
balıklar
yüreğimi yakan bu acı nedir
bilmem
gözlerdeki yakamoz
genizinde bir kılçık gibi
yani misal diyorum
yutkunurken acıyla
kanırtıyorsun bir taşı
ve
kanamıyor yaralar
suyu tükenmiş bir dere gibi
çöllerde bir yunus balığı kadar
halsiz mi desem
yada vazgeçmiş mi?
geçmiş mi?
yön veremediğim tek bir yaprakla
açılıp
akıntıya kapılan bir miço
rüzgar kesilir birden
binlerce göz geçer üzerimden
sen diyorum
sana diyorum
etime batan bir iğne gibi
beni hiç hatırlamayacak bu sahillere
acaba son bir kez
baksam mı?
ne dersin?
(belki de sırf vakit dolsun diye yazıyorum..)
29.01.2012
