3
Yorum
2
Beğeni
5,0
Puan
690
Okunma
Oysa oysa!’
Ne çok affetmiştim seni,
Sırf bir şeyin olabilmek uğrana.
Ne çok gülümsemiştim
İçim kan ağlayarak
Gözlerimi kaçırırcasına.
Benim ol değildi isteğim.
Bir şeyin olmaktı derdim...
Dostun, arkadaşın
Beklide,
Orda duran, var olan
Alışkanlık olup, görülmeyen
Dizlerinin dibinde dinlerdim,
Anlattığın saçma hikâyeleri
Ağzım kulaklarımda
Sen bana yar dedin.
Ne gerek vardı
Bu kadar canımı acıtmaya...
Küçük dünyada
Aldığım nefes için
Bedel biçmek mi düştü, senin payına
Her şeyden korudun da beni
Bir kendinden korumaya
Gücün yetmedi ….
Demet Erdoğdu
5.0
100% (3)
Cevap Yaz