(her insanın bir öyküsü; her şiirin bir yarası vardır....
öykülerimi de seviyorum yaralarımı da...)

Bugün yine yağmurda isteyerek ıslandım,
burda yağmur hep sen ve sonbahar kokar,
görenler delirmiş bu adam dediler belki,
bilmezler ki ben sadece senli yağmurlarda deliyim,
sadece sende yağmurum ben,
ve ben en güzel sende ıslanırım....

kalabalıklara inat;
evde hayalin yetiyor kalemime,
Bodrum mavisi düşlerimde yine sen,
anılar kelimelere can verirken,
ben en çok seni yazarken mutluyum...

hatırlar mısın
tüm ışıklar kırmızıydı demiştin
otogardan aşka uzanan yol uzadıkça uzamıştı,
bugün annemi uğurladım otogardan,
seni bana getiren otobüsler yine ağlattı beni,
sen kokuyordu her otobüs her yer
seni bana getiren otobüsleri öptüm
ben en çok seni hatırlatan otogarlarda deliyim
ve herkes bilsin ki,
aşkı delice en güzel biz yaşarız...

iki kişilik dinliyorum Esrarlı Gözler’i,
tüm aşk filmlerinde yanımdasın
bende kaldığın gece giydiğin siyah polar üzerimde şimdi,
masamda yine kahve fincanım sigaram kalemim...
ben en güzel şarkılarımızda ağladım....

yalnızlığımı gülüşüyle öldüren kadın,
kalbine taşınalı; yalnız kalmadı kalemim, düşlerim,yüreğim...
duyumsadığım her dalga her deniz her ışık sen....
ben yalnızlığımda en çok seninle çoğaldım....

HANİ yolculuklarım tek biletliyken,
HANİ platonik aşkları şiirlere sakladığım zamanlar,
HANİ seni görmek için binlerce kilometreyi katettiğim yıllar,
teknoloji tren garlarını ve mektupları vurmamıştı henüz,
HANİ sinemalar ve parklar sadece aşkın sığınağıyken,
ben en güzel yolculukları sana yaptım....
....

İbrahim EROĞLU