saçlarının her teline tutunmuş
gül kokularına bir ömrü hiç edip harcadım

bu balıkçı kasabasını
kaç defa bir kibrit çöpüne kurban edip yaktım

göksu da yakamozları
gökyüzünde yıldızları her gece birbir şakağından defalarca vurdum...

gel artık
umudu çividi maviye son kez boyadım...

gel biriciğim...

ömür dediğin ne ki günler su gibi akıp gidiyor
saçlarıma aklar yüzüme derin çizgiler doluşuyor...

her yağmurda
sen kokar kasabanın çamurlu sokakları
sokak lambalarıyla şafakta gözlerim yolda ölüyorum...



bahçede koca çınar gölgesinde
boş salıncağın ipleriyle düşlerim kendini dara çekiyor...


saksıda begonyalar pembesini yitirdi
gelmeyeceksin biliyorum...

ve ben
gül yaprağına sığınmış şebnemlerle
göksu da yakamozlarla beraber gün ışığıyla ölüyorum...

biliyor musun çok üşüyorum
canım bedenimde mum ışığının son direnişi gibi titriyor

biliyor musun
sensiz bu köhne kasabada sessiz sedasız ölüyorum

gelmeyeceksin biliyorum
son yıldız da süzüldü düştü gökyüzüm boş mavisini de kaybetti...




Hasan ODABAŞI