SÖNÜVERDİ IŞIKLAR.

İşte o gün var ya o gün
Olanlar olmuştu yüreğimde.
Yeşilin tonunda bir dünyanın.
Kapıları aralanıyordu.
Buz dağlarının altında
Üşümeyecektim
Avuçlarımda sönmeyecekti ışıklar

Ormanı kalmamış dağların
Yamaçlarında bir bahar gibi
Ilık ılık akmıştı yüreğime
GÜLÜCÜKLERİN
En sevdiğim renklerin tonları gibi
Yeniden gelmişti bahar
Ümitliydim
AVUÇLARIMDA SÖNMEYECEKTİ IŞIKLAR

Yürü bire yalan dünya
Sana konan göçer bir gün
İnsan bir ekin misali
Seni eken biçer bir gün.

Söyleyen boşa söylememişti elbette
Her şeyin bir ecelinin olduğunu.
O güzel gözlerinde eceli erken geldi
Nasıl olduysa
Üstüne türküler söylenen gözler
Bakınca dalıp gittiğim
İçinde kaybolduğum
Huzur bulduğum
Gün doğumun da
Ve gün batımında
Bir ömür boyu bakmak istediğim gözler
Bu can seni kalbinin derinliklerinde saklar.
İlk defa yanan yüreğimde
Sönmeyecekti avuçlarımda ışıklar.

Ne kaldı geriye dersen eğer
Ne yeşil kaldı nede mor
Zor dostum zor
Beynime çivi gibi çaktığım
Buruk bir acıdan başka
Her şey silindi gitti işte
Ve bir de sen
Mahpus duygularımın yanında
Birde kalbime değen taşlar

Anılar var istemesem de
Baktım ki yeniden karanlıktayım
Sönmez sanmıştım ama
Sönüverdi avuçlarımda ışıklar

Nizami MERT