pembesi gül
mavisi deniz
boyalı bir okulun önündeyim...


bahçede kolkola kızlar
hepsinde de aynı forma,
belleğimde yıllar öncesi
canlanıyor birdenbire;
burası bir kız meslek lisesi,
sesime karışıyor
sevdiğim kızın sesi...


üç güzel yılı
neşesi, hüznü ömrünün
burada açtı
o tomurcuk gülün...


yürüdüm üzgün üzgün
kaldırımlarda döşeli
parke taşlarını süzdüm,
anlamı büyük bu yolun
görüyorsun ya
hâlâ tarifi imkânsız
duygularla dopdoluyum...


haykırsam
şimşek gibi çakarsın,
bulutların içinden
çıkagelir bir kız
yağmur olur bakarsın,
böyle güzel bir aşktan
nasıl olur korkarsın?!


ne beni ne seni
hâlâ anlamış değilim,
gerçek olan bir şey varsa
o da seni sevdiğim,
inanılmaz bir servetin
tek sahibiyim,
yüreğime gömdüm seni
aşkla ödedim bedelini...


hiç kimse sana
bu kadar çok sevgi veremez
alamaz yüreğimden seni,
hiç bir şeyi ve kimseyi
senin kadar çok sevmedim...


pembesi gül, mavisi deniz
bir okulun önündeyim,
en acılı, en kederli
en keşmekeş günümdeyim...



Şaban AKTAŞ
11.01.2001