Kısacık ömür kırıntıları sığdırdım elimdeki bavula
Birikmişlerimle çevrili bir iç denizim var orada
Kafamı kaldırmadan,
Gözümü kırpmadan,
Sanki nefes almadan,
Çok değil...Bir kaç kere kanar bu yara.

Bir açılmazı kurcalar gibi derinden,
Bir şiir tutuyorum şimdi içimden,
Güneş gözyaşlarımı toplayıp koyuyor cebime,
Ve ben artık ağlamıyorum,
Sular çok içeride.

Daha karanlıkta uyanıp,
Daha mum ışığında bakıyorum sokağa,
Temiz bir azınlıkta,yasaldı benim varlığım da.

Bütün ayrılıkların iki kahramanı var aslında,
Ve bir kavşağı olmalıydı,
Hiç bir yere dönüşü olmayanın da.

Okuduğum kitaplar gibi geçti yıllar,
Eskidim,yüzüm yırtıldı.
Annemin canımdan izlediğim yağmur,
Tüm çatıları ıslatan gençlik,
Her gün bir çıkmaza bağlandı.

Ve şimdilerde:
Riyasız,çıkarsız,masum şehrimi,
Sefil insanlar sardı.
Ve biliyorum,
Melekler orada yaşamadı.

Selcan Gündüz