Merhaba ustam
Bugün annemin öldüğü gün
Yani benim geri döndüğüm gün
Ben bugün çalışmasam olur mu
Annemin mezarını ziyaret etmek istiyorum
Ölürken yetişememiş
Olamamıştım ya yanında
Gidip toprağının kokusu çekmek
Doyasıya öpmek istiyorum onu


Çırağının bu sözlerini duyan usta
Bir anda dona kalır
Gözlerinin içi kan çanağına döner
Ve der ki;

_Tabi evlat neden olmasın
Git dualar et
Benim yerime’de selam et
Ellerinden öptüğümü söyle

_Baş üstüne ustam
Sana kolay gelsin
Yarın görüşürüz İnşallah

_Güle güle git evlat
Ha unutmadan
Karşıdan karşıya geçerken
Dikkat et
Önce sağını
Sonra solunu kontrol et
Daha sonra geç karşıya

_Beni düşündüğün için
Teşekkür ederim ustam
Hadi gidiyorum ben
Kal sağlıcakla

Merhaba Anne
Bak hayırsızın
Mehmed’in
Ben geldim Anne
Ben geldim


Seni üzdüğüm için
Senden milyonlarca kez
Özür dilerim
Beyazlarla süsleyince seni
İşte o zaman anladım kıymetini


Biliyorum;
Artık ne söylesem
Ne yapsam gelmezsin
Gelemezsin geri
Çünkü;
Uzaksın çok uzaktasın

Kaf’dağının gökyüzüyle birleştiği yerde değil
Bulutların göğe dokunduğu yerde değil
Sonsuzluktasın anne
Sonsuz yolculuğundasın
Geride dönemezsin


Biliyor musun anne
Kokun evimizden gitmesin diye
Pencereleri açmıyor
Yatağını toplamıyorum
Dokunduğun yerleri temizlemiyorum
Sırf Sıcaklağını daha fazla hissedeyim diye


Dokunduğun yerlere dokunuyor
Beni beklediğin pencereden
Birgün gelmen umuduyla
Şimdi ben yollara bakıyor
Gelmeni bekliyorum


Oysa biliyorum ANNE
Ana yüreğin istesede gelemezsin
Gözlerini yumduğun
Bir uyku değil bu
Açamazsın geri
Onuda biliyorum


Neyse anne
Güneş batmak üzere
Söz verdim ustama
Geç kalmayacağım diye


Haa...
Usta demişken aklıma geldi
Sana Onunda selam’ını getirdim
Ellerinden öptüğümü söyle dedi


Hadi annem
Gel gitmeden bir kez daha sarılayım sana
Toprak kokan ellerini öpeyim
Kokunu içime çekeyim doya doya


Offf annem
Ne kadar özlemişim kokunu
Ne kadar özlemişim dokunuşunu

Herşeyi bir kenara bırakta
Yüzüme bakınca gülen yüzünü
Ne kadar özledim Biliyor musun

Neyse anne
Gitme vakti geldi
Kendine iyi bak
En güzel olan Allah’a
Emanet ol
Haftaya yine gelirim
Hoşçakal....


Annesiyle vedalaşan çırak
Sendeleye sendeleye
Eve doğru yol alır
Yetişince;
Annesinin yatağına sarılıp
Kendinden geçene kadar ağlar

Ve uyandığında
Hiç birşey dahi yemeden
Dükkana koşar adımlarla gider


_Günaydın ustam
Ben geldim...


_Sana’da günaydın evlat
Hayırdır erkencisin...
Bu arada dün nasıl geçti ziyaretin


_Nasıl olsun ustam
Ağladım akşam olana dek...
Hem nasıl geçebilirdi ki başka...

Bu sözlerden sonra
Kirpas içinde yüzünü
Derin bir hüzün sarar
İnce ince gözyaşları
Süzülür yanaklarından
Çırağı ağladığını görmesin diye
Arkasını dönüp
Ve ağzını açmadan

__Hmmm anladım evlat ...


Bizim Çırağın ustasının
öyle bir kalbi vardı ki
Çok hassas’tı
Hani bir kuşun kanadını kırık görse
Onun evladıymış gibi yüreği yanardı
Sızlardı kalbi
Kimse görmezdi ama
Oturur ağlardı
Yüzüne bakınca sert görünsede
Pamuk gibi kalbi vardı
Adam gibi adamdı ustam...


Neyse biz hikayemize geri dönelim

Bizim usta biraz geçtikten sonra
Yine sorar...


_Hayırdır evlat bugün bayağı erkenciydin ?


_Evet ustam
Seninle birşey paylaşmak için
Çabucak çıktım evden


_Hayırdır evlat
Kötü birşey yoktur İnşallah


_Yok ustam yok

_Eee anlat o zaman
Seni sabahın bu saatinde
Benim yanıma getiren şey nedir ?


_Dün annemin yanından gelince
Eve gittim,onun yatağına sarıldım
Ağlarken kendimden geçmişim
Bir ara sanki kendime geldim
Baktım o uyuyor yanımda
Saçlarına dokundum
Onun saçlarıydı
Yüzüne dokundum
Onun gül yüzüydü
Ona sarıldığım an
Yine kendimden geçmişim

Ama kafama takılan birşey var USTAM
Böyle birşey olabilir mi
Sevdiklerimizi kaybetsekte
Görebilir miyiz
Eğer öyleyse
Neden annem görünmüyor bana
Yoksa beni sevmiyor mu ?



_Olur mu öyle şey bir anne yavrusunu sevmez mi hiç
Bak şimdi söyleyeceklerimi iyi dinle sen

İnsanlar sevdiklerini kaybedince çok üzülür
Gece gündüz düşünür,ağlarlar
Ve o kaybettikleri insan
Rüyasına gelir,sanki yanındaymış gibi hisseder
Sende onlardan birini yaşamışsın sanırım
Ama bilmen gereken birşey daha var
Biz kaybettiklerimizi göremesek’te
Onlar her zaman görürler
Korurlar bizi...

_Nasıl yani ustam ???

_Yani evlat
Biz onları çok düşündüğümüz
Ve düşünürken çok ağladığımız zaman
Onlar gözyaşlarımızı görür üzülürler
O zamanda rüyamıza gelip
Acımızı biraz olsun dindirirler...

_Ne yani
Şimdi annem ağladığımı görüp üzülüyor mu ?

_Evet evlat

_O zaman bundan sonra hiç ağlamam
Yeter ki üzülmesin,ağlamasın
Yaşarken benim derdimden onca çekti kadın
Birde gittiği yerde çekip,kanamasın yüreği


_Afferin sana evlat
Sevdiklerimiz ölebilir
Hepsini kaybedebiliriz
Ama onları kalbimizde yaşatmak
Yine bizim elimizdedir...

Ustanın bu sözlerini duyan çırak

_Ustam

_Efendim evlat ?

_Ben bundan sonra hiç ağlamayacağım
Canım yanabilir,içim acıyabilir
Kanasada yüreğim
Sevdiklerimi yüreğimde yaşatacağım...

Geçen yıla kadar hiç birşey bilmediği
Ve hayatın ne olduğunu bilmeyen çırağından
Bu sözleri duyan usta
Gülümseyerek


_İşte evlat
Şimdi sende usta oldun ....


Mehmet aküzüm
sesi güzel yorumuyla hikaye’ye hayat veren güzel kardeşim Gülser Ateş’e teşekkür ederim