İki bin on üç yılı,günlerden yedi ocak,
Tam sekiz ocak söndü belki son olmayacak.
Siyah maden can aldı yeri ise zonguldak,
Kara kömür akıyor sanki ölüm ırmağı..!

Yüz karası değil bu kok kömürü karası,
Yıllardır kapanmıyor zonguldağın yarası.
Kazanılan bir lokma kuru ekmek parası,
Nasip kısmet değil bu ora ecel durağı.

Dün sarıkamış yazdım bu günse Zonguldağı,
Bir lokma ekmek için ölüm denen tuzağı.
Ölüm elbete ki hak,nasip etsin yatağı,
Sekiz işçiye mezar yatak maden ocağı..!

Sonra kader diyoruz elbet imanımızdan,
Dedimya unutmuşuz vah insanlığımızdan.
Merhametmiş vicdanmış geçmiyor yanımızdan,
Ne oldu bilmem bize unuttuk insanlığı..!

Eskiden yollar bozuk adamlarsa adamdı,
Biri aç açık ise evde huzur kalmazdı.
Bir kuru ekmek yesek yan komşusuz olmazdı,
İnsanlık hak getire bırakın adamlığı..!

Ne bir zerre adamlık ne insanlığımız var,
Tv’de bu gün akşam hangi kanalda ne var.
Yeni dizi başlamış olduk hep toptan "DAVAR"
Sürüye döndük böyle bırakın çobanlığı.!

Kimin eli nerede kim kimi dolandırır,
Edep haya ne imiş doğru söz usandırır.
Sözüm meclisten haşa mideyi bulandırır,
"Dinazor" derler bize bırakın yobazlığı...!

Maden ocaklarımız ite peşkeş çekildi,
Akbabalar leş diye madenleri kemirdi.
Bir ocak daha bu gün sekiz can’ı devirdi
Kaç sekiz can gidecek bırakın aymazlığı..!

TİRYAKİ’nin kalemi ne yazsın ne söylesin,
Daha çok yazacakta yaradan sabır versin.
Bırakın dinazoru kim ne der ise desin,
Ağır iki söz yazdım etmem riyakârlığı..!


08 Ocak 2013
03.09
İstanbul