Artık daha mutlu bakıyorsun hayata…
Aynada gülümserken yakalıyorum gözlerini…
Kendine itiraf etmediğin bir sevinç var yüreğinde
Ne tuhaf şey değil mi insanın aşka düşmesi…
Ve bu aşkın yavaş yavaş tüm hücrelerine işlemesi…
Bugün bir başka rengindesin hayatın
Başka bir deminde…
Ne kadar hayır dediğin şey varsa aşk’a karşı.
Bugün sanki hepsine evet demek geçiyor içinden.
Hiç aklına getirmezdin değil mi?
Tutkuyla bir adama bağlanacağını,
Ve sonra yitirmek geçmişe dair tüm anıları…
Vazgeçebilmek bir anda…
Ama anladım ki yitirmek güzelmiş...
Yeniden aşkı bulduğunu ve içinde kanatlandığını anladığında…
Değişim süreci başlarmış bir kere…
Artık durdurabilene aşk olsun.
Şimdi içindeki kadına sesleniyorum.
İçindeki çocuğa, belki de genç kıza…
İçinde sakladığın ne varsa bırak dökülsün eteklerine
Artık bırak kelimeleri sarıp sarmalamayı
Bıçağın olmadan da becerebilirsin,
Kelimeleri tek tek soymayı…

Doğan ORMANKIRAN