Hep çapraz tutuşta yaşadık hayatı,
Hedef belliydi belli olmasına,
Lâkin; ne gez vardı, ne göz ne arpacık.
Alçak sürünme düştü bahtımıza.
Tamu karanlığından kurtulmayı umardık.
Katran döktüler üstümüze…

Ayazı yorgan bildik,
Titredik kimseye sezdirmedik.
Kan kusarken,
Dosta düşmana, kızılcık şerbeti içtiğimizi söyledik.
Azığımız kamçıydı umarsızlığımıza.

Dilleştik, halleştik, elleşemedik.
Ağu sağdı yıldızlar uykumuza.
Düşlerimize sansür konuldu.
Sargı bulamadık iç sızımıza sayıkladık.
Teğet geçtik mutluluklara.
Yelken açtık dipsiz boşluğa.
Bel verdi dayandığımız çınar.
Istırabı zapt u rapt eyledik.
Tapulu malımız oldu acı.

Bunca gaileye rağmen,
Yine de kimseye bir şey söylemedik.
Dinmese de yüreğimizdeki sancı,
Tek tesellimiz,
Çirkefliklerle dolu dünyada.
Ev sahibi değil kiracıydık.
Kalem kırdık nar ağacı altında.
Dar ağacına çekildik.
Hâlâ çapraz tutuştaydı ellerimiz.
Yine de davamızdan dönmedik.
Gerçi, yandık, aldatıldık,satıldık;
Ama direndik kirlenmedik.
Ankara,28.11.2007 İbrahim KİLİK