’’Kaç defa çıkmaz sokaklarda buldum kendimi..
İhanetler kaç defa hayata küsmeme neden oldu..
Geceleri hüzün dolu şarkılar dinleyerek hıçkıra hıçkıra ağlamak acımı daha da arttırıyordu..
Sebepsiz sevmiştim oysaki seni..
Sadece seni nasıl sevdiğimi bil istiyordum..
Hayatımı sana adamak istiyordum..
Herşeyimi seninle paylaşmak , geceleri uyumadan önce resmine doya doya bakmak istiyordum..
Her ne kadar sana dokunamasamda ve her ne kadar ellerini tutamasamda çok seviyordum seni..
Yüzünü görmek bile beni dünyanın en mutlu insanı yapıyordu..
Gözgöze gelirdik..
Bakmaya çekinirdik birbirimize..
Utanırdık..
Gözlerimizi kaçırırdık..
Cesaret edemezdik..
Ağlardık..
Bazen insan tek bir gülümsemesini dahi özler oluyor..
Böyle birşeydi işte sensizlik..
Bu bekleyiş canımı acıtıyor olsa da bir ihtimal bana döneceğini umut edip hep avutuyordum kendimi..
İçim yanıyordu..
Bu bedeni taşıyamaz oluyordum artık..
Hatırlıyor musun ?
Seninle karşılaştığımız o ilk günü ?
Nereden hatırlayacaksın ki..!
Hiç aklına gelmedim dimi ?
Hatırlayamazsın..
Hiç düşünmedin ki beni..
Hiç anlamadın..
Hiç sevmedin beni..
Boşunaymış sevgim..
Anladım ki seni severek yersizlik etmişim..
Peki..
Sen nasıl istiyorsan öyle olsun..
Alıştı bu yürek zaten yalnızlığa..
Hiç sorun değil..
Bu kalbi de sevecek bir insan bulunur elbet..
Şimdi tamamen içimi terk et..’’


[ Özgür’ce Şiirler / İçimi Terk Et ]

03.01.2013