Durgun bir akşam; yorgun bir gölge.
senelerin yükü omuzlarımda.
ağır adımlarım, sürükleniyor ufuklara.
ne kışım yazıma uyuyor; ne yazım kışıma.
yıllanmış şaraplar gibi;
yalnız bakıyor gözlerim.
yalnız gülüyor,
yalnız ağlıyor.
Aslında senden uzakta yalnızlığımla bir başıma yürürken bu koca şehirde,
adımlarım sana koşuyorda, sen bilmiyorsun.
yine yağmurlar yağıyor bu şehre,
yalnız üşüyorum,
yalnız yürüyorum.
bilmediğin tek şey var gül yüzlü yar,
seni hala yüreğimde bir emanet gibii taşıyorum
seni sevmemişe dönmek ne mümkün!
ve ne mümkün sana kavuşmak birgün!
sussam ’yokluğun’ kan tükürür beynime,
konuşsam ’hiç olmamışlığın’
hiç olmayacak olman nasıl bir zordur nasıl bir yüktür yüreğime,
Sen, koca bir enkaza beni birbaşıma bırakırken,
ben senden uzaklarda, o sevdanla yanıp tutuşurken,
sustum,
konuşsam "çığlık"tır sözlerim.
sustum.
sustum şimdi.
bir yudum duru masaldı istediğim.
oysa şimdi;
yaz yerini bahara bıraktı, bahar yerini sonbahara.
diri bir sabahın eylülündeyim şimdi.
soğuk..
sararmış yaprak misali; solgunluğun, sonsuzluğunda..
oysa sonsuzluğu seninle istemiştim ben, senin son dilemiştim,
şimdi o elimden çıkan şiirler bir hasar raporudur yar.
beynime vuran besmelesiz acılara amin der oldum .
hadi beni en aşık yanımla unut.
sözlerimde son bulsun aşkın.
tövbedir ismin dilimde.
bilesin.
sanki tek bir an bile; gün, ay, yıl, asır benim gözümde.
gözlerimde öyle yıllanmışsın ki ey yar!
yıllanmış acılarımı döküyorum kağıtlara,
kaç şiirde dar ağacı kurdumda,
öldüremedim seni kalemimin mürekkebinde,
her boşlukta ’sen’in yaşandığı.
her şarkıda ’sen’ in işlendiği,
bir masal senfonisiyim yıllardan beri.
derun derinliklerine sinmiş ince bir sızı,
ruhlara kor gibi inlediğin yanardağındayım;
ateş misali..
yaşamak ne kadar kolay, yazamamak ne kadar zormuş meğer.
yaşamadan, yaşanmadan anlamazlar bu masalı.
şunu unutma ki sevdiğim;
seni seven olmaz benden başkası.