Bir gün daha gurbet elde akşam oldu
Sokaklara Pencereden bakıyordum
Yağmur diye acı yağıyor gördüğüm her yere
Dost dediğimden yollarıma gül yerine
Pusular seriliyor,geleceğim yöne kurşunlar sıkılıyordu


Bir an
Bana benzeyen birini gördüm sokağımızdan geçen
Durduğum pencereye bakıp gülümsüyordu
Kalbim daha hızlı çarpıyor
O geçen ben değildim dememe kalmadan
Kanlar içinde serilmişti yerlere
Can çekişiyordu


Bir gece ben uyurken yatağımda
Ne olduysa uyanıverdim sessiz dünyama
Gözlerimi açan gördüğüm rüyanın parçasıydı
Odam karanlıklar
Ve elleri kanlı insanlar içindeydi
Karanlığın içinden ışıl ışıl parlıyordu gözleri
Belliydi dost dediklerim vuracaklardı beni


Ben çok uzağım
Kimse dokunamaz bana zannederken
Meğer yanı başımda taşımışım yılanın başını
Ellerimle okşamışım saçlarını
Dudaklarımla yüceltmişim kalbimde
Ne bilirdim boynuma sinsice dolanacağını
Ne bilirdim beni Bir lokmada yutacağını
Arkadaş denildimi sırt yaslanır
Omuz omuza verilir sanırdım
Yanılmışım,


Bir gün bir kitap okurken dalmışım
Sırtımı dönmüşüm dünyaya
Gözlerimi yüreğimi ruhumu işlemişim
Kitabın dünyasına
Farketmemişim düşmanın geldiğini
Arkamda duruyormuş meğer
Ama yüzümü dönmediğim için vurmamış
İşte düşmanın dediğin bu kadar mert
Dost dediğim ise o kadar namert
Hadi vurun dostlarım vurun
Ben düşmanın attığı tüfekten değil
Dostumun attığı sözden ölmüşüm zaten...



yazar mehmet aküzüm