2
Yorum
5
Beğeni
0,0
Puan
1171
Okunma
yolun kendisimiyim, yürüdükçe kaybolan ben
sedir ağacının gölgesinde
kapta su gibi buharlaşırken
ve suskun taşlara
alfabesiz gözlerim adımı yazarken
polar ışıkları gibi buzullara düşerken
vazgeçtim yön gösteren haritalardan
unuttum mevsimleri
kar altında bir papatya gibiyim şimdi
şafağımda ılık yağmurlarla
varıyor mehtaba ruhum
hedefim
kapalı kalplerinizin ücrası
ama siz gözlerinizi sürgüleyin
bakışınıza bir şiirim düşebilir
düşüncelerinizi kıpırdatabilir
dudaklarım
kururken duruyorum
varamadığım bir yerler kalsın
anladım artık
gittiğim her yerin kimsesiziyim
Cevap Yaz