0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
2263
Okunma
sessizliğin çöktüğü sabahın ortasındayım
kışın ayazı vurur yüzüme kimsesiz sokaklarda
gözümdeki yaş akmaya korkar belki ama nafile
kaderi düşmek olan herşeyin yaşadığı son gibi..
bağıramazsam, atamazsam zehrimi,
bu ev, bu kent yıkılır
damarlarımda dolaşan kan benim değilmişcesine
aynada baktığım bir çift göz yabancılaşır..
dört duvar, yalnızlığımı sınar
artık kapattım kapılarımı, eminim gidişine
bil ki, gidenin ardından örtülür tüm kapılar
söylesene, gerçekten böyle mi gidilir ?
ona öğret,
ağlayarak gidenleri getiremeyecegini içimdeki çocuğa öğret..
yoksa bekleyemem baharı.
bende yola revan olur giderim.
beni de döndüremezler ağlayarak, bilirim..
