Ar, namus desenli yorganlar altında,
Girip, bir arzunun koynuna,
Günahlar işliyorum rüyalarımda.
Hiç utanmadan sıkılmadan,
Yüzüm bile kızarmadan.
En masum halimle kalkıp sabah,
Gülerek aynada kendime göz kırpıyorum.
Bu rüyaların suçlarını
İkinci şahıslara yüklüyorum.

Rüyamda bazen,
Trenler gelip geçiyor önümden
Dumanı beyaz, kendi beyaz trenler.
Yolcuları hep tanıdık,
Aşina olduğum dost yüzler.
Bilmem ki nereye bu gidişler.
Bu ayrılık hüznüyle bitince uyku,
İçimi kaplıyor bir yalnızlık korkusu
Elim ayağım buz kesiyor
Çıkamıyorum yataktan
Tavanda bir noktada gözüm
Eski dostları düşünüyorum.

Rüyamda;
Kuş gibi uçtuğumda oluyor,
Uçarken düştüğüm de
Bilmediğim bir şehirde oluyorum bazen
Biriyle çay içiyorum, bir kır bahçesinde
Ben bir şeyler anlatıyorum
O dinliyor sadece,
Tam öpmek üzereyken
Saatlerin zemberekleri boşalıyor
Uyanıyorum aniden.
Çekip yorganı başıma
Eski aşklarımı düşünüyorum.
(Erdal KARTAL -Ankara-2012)