Günü birlik yaşamalı hüznü insan
"Mesela" öğlen arası
Akşam üstü vurmalı gözüne buğuları
Nameleri akıtmalı içine beklentisi olmayan aşklarla
Bitmeli "mesela"
sabah kahvaltılarında ağlamayı bilmeli insan
Kan uykusunda görmeli sabahları
Zaten en ağırımız olmadı mı sabahlar
Gözlerimiz ölüm kokmaz mı erkenden
Kalkmak istemezsin sıcak gelir ölüm kokar
İşte o kadar sevmemeli insan
Belki de o kadar sevmeli
Kimbilir çoğu yaralar böyle girmedi mi gözümüze...!!!

Uçsuz bucaksız şehirler bilmeli belki de insan
Yalnız kalabalıkların olduğu renksiz bir şehir
Siyah beyaz olmalı hayatı insanın
Zaten yaşar iken karaları
Ölürken ise akları giymez mi insan
Gereği yoktur zaten efeli laflara
Deniz kenarına atmalı kendini
Siyahlara bürünerek ak ve kara kadehler kaldırmalı hayata
Haykırmalı çoğu zaman bu kadeh te senin şerefine kader demeli
İçmeli “mesela”
Hayatın haya’sına tükürmeli
Haya’dan mahrum hayata kusmalı çoğu zaman
"Mesela" çökmeli insan, belki de ölmeli...!!!

Sendelemeli yürürken
Vurmalı sokakların ayyaş yüzüne
Gece yarısı matemleri silmeli yüreklerden
Yaşanmamışlıkların yaşanmışlığını görmeli
Haydi demeli "mesela"
Gökkuşağı renklerine katmalı kendini
"Mesela" mavisi olmalı hayaller
Hüzünler bulmak rengine
Ya da boşver
Hayatın karasına boğmak renkleri
"Mesela" ölüm gelse ansızın
Kara topraklar dönse dilimize
"Mesela" dedik ya SON ŞİİR olmazsa yalnızlığımız
Ve son dualarımız okunsa dil yakan gözlerimizle
"Mesela" AŞK olsak AŞK’a ısmarlasak...!!!

HAZAR ASLAN