Bir zâlim sevdâydı, boynumu büktü,
Taş gibi, kor gibi içime çöktü,
Yüreğime hüzün sağnağı döktü,
Yaş olup, gözüme dolduğu zaman.

Umudu, gönlüme gömdüm, sakladım,
Bu yıl da, hüznüme hüzün ekledim.
Cemreler düşmedi, boşa bekledim,
Baharlar açmadan solduğu zaman.

Sensiz öksüz kalmış, harap bahçeler,
Firkatin acımaz, beni kahreder...
Belki, ancak bir an vuslata erer
Gönül, hayallere daldığı zaman...

Senin yıldızını gecemden sildim,
Boş bir karanlığa mahkûm edildim.
Ben, seni kaderim, ecelim bildim,
Yıldızlar, yerini bulduğu zaman..

İsminde öyle hoş nağmeler var ki,
Gönül başka beste neden arar ki?
Şarkılar, makamlar neye yarar ki
Kemanlar, hep “hüzün” çaldığı zaman?

Kader, hükmü “hicran” biçmiş demektir,
Gönül, yine “hüznü” içmiş demektir.
Sevdâların çağı geçmiş demektir;
Melekler, günahkâr olduğu zaman...