Bu İnsan türü canlıların bir parçası
oluşturdukları toplumun bir neferi olarak
kana kana ve ağlaya ağlaya dünyaya geldim geleli
yapmam gerekenleri
belirli sınırda ve olması gerektiği gibi yaparak ve yapmaya çalışarak
bir çeyrek asırlık hayatı yitirdim
sekiz aylık ceninken başladım mastürbasyona
insan olarak ilk günümde başladım orala anamın memesini emmeye
otuz altı aylıkta başladım oidipsu yaşamaya
anama bağlanmaya babama rakip olmaya
çevremdeki herkesi kardeş bilmeye
altıma sıçıp üstüme işeye işeye geldim altmış altı aylığa
büyüklerin düşünmekten bile korktuğu bu insan hallerinin gerçeğini anlamaya anlamaya
sınırları aştığımda
olmaması gerekeni yaptığımda
dayak ismindeki terbiye ile terbiyelendim
mecburi erken okullu
istemeden elindekileri paylaşan abi kardeş
sorulmadan sevilen ve dövülen yeğen ve evlat oldum
oyun oynamak istedim ama bulaşık yıkadım garson oldum
istemediğim yerlerde istemediğim zamanı istemediğim anı yaşadım
benim onu bilmediğim onun beni bildiği bir tanrıya sahip oldum
yaptıklarım günah yapmadıklarım sevap oldu
elime dilime belime gözüme düşünceme; adâlet ve ahlâk duvar oldu
hamdım ergin oldum tadını alamadan içten çürüdüm
komşu çingene kızı polis kızı ilkokul aşkım düşlerimde canlandırdığım birer eskiz olarak kaldılar
dokunmak koklamak tatmak düşüncede bile suçtu
sevişmek koklaşmak düzüşmek kültürümüzde yoktu
devletin onayıyla tanrının sünetiyle
karanlıkta “üremek için” tarlanın önünden çiftleşme münaseti vardı
varolan herşey paslı çivilerle ayaktaydı, bana bunlar yerli yersiz battı
üstüne gitmek en büyük kabahatti, tedavisi tanrı tanımazlık idi
konuşmak istedim konuşmadan susturuldum
yapmak istedim yapmadan durduruldum
sahip olmak istedim sahipsiz oldum
duyduklarım duymak istediklerim değildi
kendini diğer canlılardan üstün canlı olarak gören insanların
birbirlerini nasılda aşağılık olarak gördüklerini ve aşağıladıklarını aşağılanarak gördüm
canlı olduğum için yaşamak istedim
insan ve toplumun bi neferi olduğum için yaşadım
canlı olduğum için yaşamanın yaşanabilir olan olduğunu anladım
düşüncelerim hiçbir limana alınmayınca yalnızlığa demir attım gemiyi yaktım
Erdem Uçan./ 26.11.12