Oğlum benim,
yosun yeşili gözlerinde,
beni teselli ederken bile,
göstermediğin delikanlı gözyaşların,
yanağıma ılık ılık damlar.

Biz;
iki beden,
iki yürek,
iki ten,
ikimiz beraber
yandık , kavrulduk oğlum.

En çok acısı da yüreğimin tavında,
anneeeeeem!
Diyen sesin,

taze ekmek kıvamında hâla soframda.

Sensiz demli çayın bile tavı yok be oğlum,
hiçbirşeyin tadı yok.
Biliyor musun?

Bahçemdeki duvarlardan ,
kaçıp sıvışmana çıldırırdım,
henüz olmayan erikleri koparmanı,
yemek öncesi atıştırmalarını,
gömleklerini sağa sola savurmalarını,
Bunları bile özlüyorum.
Hatırlıyor musun canımın öteki yanı,

traş köpüğü yanaklarında,
anne bak oluyor mu dediğinde,
attığım çığlıkları,
hepsini,
herşeyi,
çok özlüyorum oğlum...

Yokluğunda ateşin üzerinde dönen pervane misali,
kanatlarım alev alıp,
hasretinle kavruluyorum.

Duymak isterdim ilk aşk hıçkırıklarını,
okumak isterdim, defterine karaladığın
sevda mısralarını...

Derslerle başın dertte mi,
gitar çalmayı öğrenebildin mi,
telefonundaki bu melodiler neden çark etti,
neden ceza dinlerken,
arabeske gönül verdin?

Aç mı gidiyorsun okuluna,
sabahları hava soğuk olur,
kalın mı üstün,
terli misin,
gece yorganın yere düştüğünde,
üzerini örtüyor mu yanındaki...

Oğlum benim,
olmuyor sensiz ,
üzüyor sessizliğim,
bakma yazıp çizdiğime ve
gülüp söylediğime.

Bak doğum günlerinde,
pastanı kestiğin salon bile yasta,
M E R T’ SİZ...

Heceler içimde can çekişiyor,
kan çanağı sözlerim
özüm nurum iki gözüm,
bilmezdim sensizliğin böylesine
ipe çekeceğini benliğimi,
darağacında ilmeğin ucunda geleceğim.
Hain bir celladın dilinin ucundaydı kaderim,
ne olur kırılma bana,
kızma...

Oğlum benim,
biriciğim,

seni çok seviyorum...