Bir yaz mevsimiydi
Uçuşan çığlıklar kulak sancısıydı
Gidişindi…
Çok acıydı
Zamansızdı
Yüzlerin gölgesinde tutuşan dayanılmaz bir yangındı.
Yangın yerinde külünü arayan anacığın
Yürekleri dağladı…
Bir tufandı bu,
Çok ağırdı ardında bıraktığın “Sensizlik” yükü nefeslerde kalan yumruktu, hep bir ağızdan çınlayan “İyi bilirdik” sözü.


Hiç kimsenin ölümü ölüm değildi,
Senin gidişin kadar.
Sen bile bilemedin ölümü,
Biz öldük gidişin kadar.


Bu ağır vedaya, inanmak istemedik…
Seni seven bu kadar insana verilen büyük bir cezaydı bu.
Ama yalan değildi,
Şaka değildi,
Rüya, hayal hiçbiri…
Hiçbiri değildi.
Gerçekti…
Ağabeyinin;
“O ÖLMEYİ BİLEMEZ Kİ , DAHA ÇOK KÜÇÜK “ haykırışı kadar gerçekti.
Oysa bu gidişe yakışmayacak kadar küçüktün,
İyiydin,
Hayat doluydun,
Koca yürekliydin,
Herkese gönlünde en baştaymış gibi davranacak kadar büyüktün.
“Bekleyin çekip alacağım sizi bu hayattan” derdin.
En umutsuz anlarımızda biz bekledik ama
Sen ilk defa sözünde durmadın.


Belli ki
yine acelen vardı…