Uykunun gül kokulu kollarını unutalı çok oldu
Şimdi rengarenk rüyalar da yok
Zorlukla daldığım uykular da
Kâbusla geliyor gecenin sonu

Beni hep aynı kâbus uyandırıyor
Gözlerime zorla yerleştirdiğim uykuyu alıp
Uykusuzluğa salıyor

Önce
Geliyorsun bana
Yüzünde o çok sevdiğim
Gözlerine yansıyan gülümseme
Tamam diyorum sevinçle
Huzura erecek ruhum
Adaklar adayıp fallar tuttuğum
Bırakmaz bırakamaz beni

Sonra
Bir türlü ellerimi bulamıyorum
En çok ellerine hasretim ya
Hani elimi elinin içine alıp
Sevgini verirdin sıcaklığınla
Tutmam lazım ellerini
Engellemek için yeniden gidişini
Bütün ceplerime bakıyorum
Belki bir yerlerde unutmuşumdur

Sonunda sen
Acı kahkahalar atıyorsun
Elinde benim elim
Sımsıkı tutup
Arkanı dönüp gidiyorsun
Korku ve boşlukla kalakalıyorum
İşte aniden uyanıyorum
Hep bu kâbusla

Ve gerçeğe dönüşte
Sanki yine ellerim yok
Çünkü sensiz onlar da suskun
Hatta buz dengi soğuk

Ellerim artık
Yazmak bile istemiyor
Ben gibi sessiz olmaya çalışıyorlar
İzin veremem ki
Kalbim
Dilim
Gözlerim
Tenim sustu
Bir konuşan ellerim var
Ve yüreğe saplı arzular
Yazık öksüz kaldılar da
Yine vururlar kendilerini satırlara...

ASLI DEMİREL...