hani ağlamamıştım daha
ulu orta gitmelerine
zehir zıkkım sövmemiştim
daha biçilmemişti sevi tarlasına ektiğim ekinler
kezzap dolu kadehleri içmemiştim
hani dizlerimin bağı çözülüp yığılmamıştım ardından
sen daha gitmemiştin

Olsun şair ne farkeder, ha sevgi ha hasret ikisi de ayrılmaz bir bütün değil midir, varsın bir başak tanesi daha yakın dursun torağa
savrulan bizler değil miyiz rüzgarda.

Ah şu gitmeler olmasa.. Ama o zaman da gelmelerin anlamı olmazdı herhalde.

Tebriklerim kalsın...

Bir gidenin ardindan hissedilen karanlik...
Ardinda kalanin yasadigi huzun,bosluk,karanlik,aci...
Boylesine sevebilmek,
Boylesine aci cekebilecek kadar sevebilen yuregi tasimak....
Simdilerde kaf dagindaki anka kusuna rastlayabilmek kadar zor.
Aci bile olsa boylesine sevgiyi unutulmus zamanlardaki gibi yogun yasayabilen insan ...yureginize saglik...

kısa olmasına rağmen umman bir anlatı okyanus zenginliğinde bereket...

ve aşk her dile yakışır derim, her dilde ayrı bir güzelliktir. ama usta ele geçerse...

işte böyle gerçek gibi kavgaya yumruklarını hazırlamış gibi eder insanı...



''hüzne istila dağlarım****
ellerimde uçurum çiçekleri
gitmeleri sen giydin
ölmeleri ben''

dört dizelik bir bölüm fakat oluşturduğu panaroma sadece ayrılınmış bir öyküyü işaretlemekte.aslında insan bir kere sever
bir kere aşık olur sonrası hep o ilke benzetme uğraşları çabalarıdır. ve iyi kumaş ateşte sağlam aşk da ayrılıkta belli olur dirilir. malum üstat dağcı çevreci ve ondan ki aşkları zirveden kartal gözleriyle seyreder gibi izlemesi. benzetmeleri
bile hep ulu ''kartalların soluğuydum'' gibi...


ve içinde insan olan her kisve bir gün değer o melun ayrılığa. ne kadar güzel geçerse gün, mutlaka gider yine karanlığa...
ki ''ayrılıklar da aşka dahildir'' demiş ya usta demek ki o da aşkın sağlaması... demek ki ne bitti demekle biter ne de bir şiir gibi bir noktayla... aşk içten yaşanır bir duygudur ve içeride bitmedikçe sökülmez demek ki...


''hani ağlamamıştım daha****
ulu orta gitmelerine
zehir zıkkım sövmemiştim
daha biçilmemişti sevi tarlasına ektiğim ekinler
kezzap dolu kadehleri içmemiştim
hani dizlerimin bağı çözülüp yığılmamıştım ardından
sen daha gitmemişti''

temayül gidenin geleceğine inanmaktır aşkta! ve o ana dek herşey -sövmek, küfür vs dahil-mübahtır çünkü kelimeler bile
zırhlıdır tatlıdır sarhoş narası gibi aslı bir iç acıdır! ve herkes bilir bunu anlar...

''yaprak dökümünde sevmiştim seni
öyle delice... ölümüne
kartalların soluğuydum
bulutlara dalan
uçurumların dağ kokan adamıydım''


buradaki yaprak dökümü eylül veya sonrası da olabilirse de sanki o ayrılığa bir işaret daha koyuyor. ve şiirdeki yalın ve özenli kullanılan dil ve imlâ oldukça çekici ve hatasız. bence elbet son dizedeki;

''adamıydım'' ın ekine gerek yokmuş, adamı yetermiş zannımca...

kasırga artığı şimdi zaman****
''burnumda kan kokusu
içimde bir nehir
çağıltısı cehennem

gözlerime çekilen mil
bu karanlık
senden hatıra''

ve giderek çağlayana yaklaşan nehir gibi giderek hızlanan debisini zorlayan çavlan...

'çağıltısı cehennem' olan bir nehir bu nefesi kanla dolu ...

aslında sert kelimeler bile olsa aşkın aşk anlatımının munis gücü nasıl da bir çocuk gibi nasıl da yalancı bir çığlık. bir çocuğun annesine kızdığında '' artık seni hiç sevmiyorum'' demesi gibi! ya bir sat sürer acıkması en çok iki!...
ki şair de kapamış gözlerini mil çekmiş sözümona fakat kirpik ardı hep o uyanık rüya, AŞK izleri...

ve işte şiire yakışır bir final.

''susuyorum
şerefine aşk
şerefine...........''


önce bunca nokta neden sevgili Fikret ? bunca övünce az da haşlayalım hep sen mi yapacaksın : )

ve ''susuyorum'' usta ve elimde gülsuyuyla dolu altın bir kupa ve kaldırıyorum şimdi hemde taa en zirvesine bir dağın;


ellerine sağlık dostum
ellerine...