İnsanoğlu gaflet ile tapıyor putlara yine,
Müslüman’ım dese bile, sövüyor imana dine.

Kaybetmiş tevhit yolunu, batmış küfrün batağına,
Kendini özgür zan eder, mahpusken şeytan ağına,

Kula kulluk ettiğini, anlamaktan aciz kalmış,
Gaflet ile fark edemez, hayatı çıkmaza dalmış.

Kurtuluş sanmış gafleti, saadeti sefalettir,
Övündüğü mefahiri, bilmez ebedi haybettir.

Ne din bilir ne de iman, onlar sanki birer yalan,
Akıl gözü görmez olmuş, varmıki dünyada kalan.

Ölülerden medet umar, rahat vermez kabirlere,
Dünya makamı ne olsa, en son girecek yerlere.

Umudu beşer olanın, hüsran olur akıbeti,
Kendi eliyle hazırlar, cehennemi felaketi.

Dün lat ile uzza vardı, putlar daha büyük bugün,
Herkes farklı puta tapar, onun için herkes küskün.

Aklın nerde ey insanlık, ne beklesin heykellerden?
Bel bağladığın cansız put, kalkamaz yattığı yerden.

Uyan artık bu gafletten, bak ömrün boşa geçiyor,
Ruhlar tevhide uyandı, putlar bir, bir yıkılıyor.

Necdet EREM