Bu yeminim ne demek biliyorsun..!
Gözlerimi beyaz kağıda bilediğimden beri,
Keyifsiz yazılar kaleme alıyordum.
Ruhumun doymak bilmeyen açlığında,
Üşüşen kelimeler satır aralarında
tıkanmıştı yokluğunda.
...Koca bir hendek oluşmuştu aramızda.!
Çürümeye yüz tutmuş agaçtan bir asma köprü,
Uzanıyor ama umut bitmiyordu dua’larımızda..
Baktıkça ışığım büzüşüyordu göz çukurlarımda..!

Attığım her adım titretirken korkularımı,
Aşılmalı ırayan düşlerimiz,geçilmeli kırılma noktalarımız...
Bizi er yada geç kavuşturacaktı YARADANIMIZ....
Çünkü bizim ölümsüzdü sevdamız..!

Kavuşmalıydı bir hıçkırıktan sonra,
Yeniden bir şevk ile çalışmalıydı,
İman tazelemeliydi yüreğimiz..!
Hasrete bir son vermeliydi sevdamız,
Çok şükür kabul gördü DUA’mız...

Şimdi ey sevgili...!
Tutmalı sıcacık bir mısranın ucundan,
Parmaklarımıza bulaşan mürekkep kokusu,
Zümrüt yeşili bir öykü yazmalı...
Yürekten gelen mısralarımızda.!

Adı zaten sendin,,,
Sonsuza dek sen olarak kalmalı,,
Bana tek başıma aşındırma yüreğimizin duvarlarını.!
O zor günde birlikte verelim imtihanı,
İkimiz içinde yaramızı sarma zamanı,
Bir kez daha hasrete döndürüp,
Yazdırma kelamımı,,
Başın üstüne Yemin ediyorum kırarım kalemimi...!


21 Ekim 2012
11.51
İstanbul