Ne zaman seni düşünsem;
Yükseklerden düşüyormuşum gibi
İçimde tatlı bir hoşluk,
Büyük bir boşluk oluşur.
Virane bıraktığın bahçemde,
Dalında ,rüzgarın savurduğu
Kuru yapraklar misali
Bir yerlere çarparak
Hep içime düşüyorum.
Ne olur;
Dağılmadan topla beni,
nerdesin?..

Ne zaman seni düşünsem;
İçimdeki boşluğu
Kızılcık şerbeti kıvamında,
Mayhoş ,sonsuz
Bulanık bir hüzün doldurur.
Göğsümün çeperine vuran dalgalar
Arsız, amansız birer girdap.
Her dalganın dönüşünde çırpınıyorum,
Soluksuz ,
Hep kendi koyu mavi’mde boğuluyorum.
Ne olur;
Uzat ellerini, kurtar beni,
nerdesin?..

Ne zaman seni düşünsem;
Yokluğunda,
Rotasız,dümensiz,
Akıntıya kapılmış sandal gibi
Kıyılarda kayalara çarpıyorum.
Her çarpmada
İçimdeki fanus kırılıp,
Santim santim dağılıyorum.
Gözlerim ufka dalgın,
Kendimi tesellim faydasız.
Bedenim fer’den uzak,
Mecalsiz ve Sensiz,
Geçmişimi toplayıp gidiyorum.
Ne olur;
Kapat gözlerimi, ört üzerimi,
nerdesin?..
Rufay KARAHAN