Karlı bir kış günün, ayaz sabahında,
Bana bir mektup geldi çiçek kokulu,
Yayıldı o kokular, sabah havasında,
Bildim ki o yazanın, içinde aşk dolu.

Ellerim titriyordu, sabahın köründe,
Islak elimle tuttum ,yazılar karışmış
Güzel bir yazı vardı, zarfın üzerinde,
İsim adresi yok, bir tek beni yazmış.

Onu koklayıp açtım, ne yazıyor diye,
Mektubunu yazmıştı doluca sevgiye,
Ailesi hayır demiş sarılmış görgüye,
Dertli dertli, yürekten, yazılmıştı şiir.

Şöyle başlıyordu şiir.

Ben yürek kelepçeli, yaralı ceylanım,
Aşk ateşiyle yanan, o kara sevdanım,
Yüreği hep sızlayan, sevdalı kadınım,
Bir töre kurbanıyım yanmakta canım,
Olanları anlatsam, yine sever ‘ misin.

Şöyle bitiyordu şiir.

Anla ki sevdiğimi beni mahrum etme,
Yansın içimde ateş, o ki küllenmesin,
Arada bir göreyim,bu diyardan gitme,
İlla töre diyenler,kovdurduk demesin

Oysa hiç beklemezdim, o yazılanları,
Çünkü önce ret etti , hep geri çevirdi,
Şaşkınlıklar içinde, / okudum onları,/
Dedim ne oldu buna, /o şiir gönderdi.

Yine de sevinmedim, şiirlerde /yazsa,
Kokan mektup da olsa, şiirler de olsa,
Ret edilmek koymuştu, baba da kızsa,
Şimdi düşünürüm ben acaba diyerek.

Acılarımla yaşarım belkide sevdimde,
Çok zaman o gelirdir, şu hayallerime,
Beni sevdiğini söyler, sarı hayallerde,
Suç bende değildi der dolu yüreğime.

a.yüksel şanlı er