Bildiğim en ağır sözleri etmeliydim oysa,
Lanetler okumalı,
Sövüp saymalıydım ardın sıra..
Hatırladıkça deliye dönerek,
Elimin altında ne varsa çarpmalıydım yerlere..
Tuz buz etmeliydim pencereleri,
Albümleri paramparça!

Söz sana gelince kestirip atmalıydım,
“Susun!” diye haykırmalıydım bütün gücümle,
Beddualar etmeliydim sonra da.
İsmini bile söylemeyip,
En ağırından bir küfür savurmalıydım,
Yumruklarımı sıka sıka!
Düşman olup iyiliğini isteyenlere,
Senden bahsedenleri kırıp gücendirmeliydim.
En patavatsız sözlerle..

“Ulan!..” demeliydim “ulan!..”
Ulan…
Dökmeliydim içimi,
Kusmalıydım sana olan bütün kinimi..
Beni tanıyanlar şaşırmalı,
Ne olur bu adama deyip,
Öylece kala kalmalıydılar.
Diyorum ya işte,
Adını duyunca bambaşka birine dönmeliydim,
Hayır hayır, adını bile çoktan çoktan unutmalıydım!
Çoktan unutmalıydım, çoktan,
Sen bir yabancı olmalıydın eskisi gibi,
Tıpkı eskisi gibi olmalıydı her şey..
…
Hiçbiri olmadı beceremedim,
Ne yaptımsa unutamadım seni.
Unutmak mı?
Ne unutması,
Belki daha da bağlandım sana,
Daha da büyüdü kahrolası sevgim.

İşte şimdi itiraf ediyorum,
Ben yine o masum çocuk,
Her şeye rağmen en saf yanımla,
Seni beklememeliydim..
Hala umutla her telefona koşmamalı,
Her kapı çalınışında irkilmemeliydim,
Sevmemeliydim işte anlayacağım..
Böyle delicesine,
Böyle körü körüne,
Sevmemeliydim..
Sevmemeli..
Sevmemeli..